Słownik techniczny

W rozumieniu obowiązujących norm, jest to parametr określany na podstawie przeprowadzonych badań z użyciem pochylni pokrytej testowanymi płytkami oraz z udziałem osoby testującej. Stopień antypoślizgowości płytki zależny jest od kąta nachylenia pochylni w chwili gdy testujący człowiek zaczyna się z niej ześlizgiwać.

Stopnie antypoślizgowości w przypadku badań przeprowadzonych w obuwiu:
R9 – kąt nachylenia od 6º do 10º  ( płytka nie jest antypoślizgowa)
R10 – kąt nachylenia od 10º do 19º
R11 – kąt nachylenia od 19º do 27º
R12 – kąt nachylenia od 27º do 35º
R13 – powyżej 35º

Stopnie antypoślizgowości w przypadku badań przeprowadzonych boso:
A – kąt nachylenia od 12º do 18º
B – kąt nachylenia od 18º do 24º
C – kąt nachylenia powyżej 24º

Jest to rodzaj masy z której wypala się płytki ceramiczne. Uznawana jest za materiał bardzo szlachetny, zapewnia lepszą stabilność wymiarów. Płytki wykonane na białej glinie są zwykle droższe niż podobne produkty wykonane z gliny czerwonej.

To tradycyjny materiał z którego wypalane są płytki ścienne oraz podłogowe. Charakteryzuje się dość dużą nasiąkliwością. W naszym klimacie nie zaleca się stosowania płytek z czerwonej gliny na zewnątrz.

Jest to masa którą wypełnia się szczeliny pomiędzy płytkami.

Jest twardszy i dużo mniej nasiąkliwy od płytek wykonanych na białej lub czerwonej glinie. Różni się też składem chemicznym oraz temperaturą wypalania. Jest to materiał mrozoodporny. Płytki gresowe są zazwyczaj pokrywane glazurą (szkliwem), polerowane lub docierane (lappatowane).

To płytki gresowe poddane obróbce mechanicznej polegającej na szlifowaniu powierzchni coraz drobniejszym ścierniwem aż do uzyskania połysku. Gresy polerowane są dość łatwe do zarysowania, nie należy ich stosować w miejscu narażonym na piasek oraz duże natężenie ruchu. Gresy polerowane należy impregnować w celu zabezpieczenia przed plamieniem się.

To płytki gresowe które pokryte są glazurą (szkliwem). Podobnie jak pozostałe materiały które na swojej powierzchni posiadają szkliwo, nie trzeba ich impregnować.

W dosłownym tłumaczeniu lappato oznacza docieranie. Aby wytworzyć płytki lappato, poszczególni producenci mogą używać różnych technologii produkcji, zazwyczaj używają specjalnie zmodyfikowanych tarcz ściernych. Celem jest stworzenie mniej lub bardziej połyskującej powierzchni która wygląda jak gdyby była poprzecierana, wytarta, wyślizgana.

Na pewnym etapie produkcji ceramiki, sortuje się płytki ze względu na ich rzeczywisty rozmiar (kaliber). Przed rozpoczęciem prac glazurniczych należy upewnić się czy przygotowany do ułożenia materiał posiada na opakowaniach to samo oznaczenie kalibracji (zwykle są to cyfry lub litery).

To rodzaj płytek ceramicznych, które przed wypaleniem zostały ukształtowane w procesie ciągnienia, a nie prasowania. Przeznaczone są zarówno do środka jak i na zewnątrz pomieszczeń. Do głównych zalet tego materiału należy wysoka odporność na działanie warunków atmosferycznych oraz możliwość kształtowania bardziej skomplikowanych kształtów takich jak stopnice z noskami lub kolanka. Minusem płytek klinkierowych jest mała dokładność wymiarów, co wymaga stosowania szerszych fug niż w przypadku innych płytek.

Rektyfikowanie polega na zeszlifowaniu lub obcięciu krawędzi płytki w celu nadania jej bardziej precyzyjnego wymiaru. Podczas układania płytek rektyfikowanych może być użyta dużo mniejsza fuga niż w przypadku klejenia tradycyjnych płytek z zaokrąglonymi krawędziami.

To cienka powłoka nakładana na płytki ceramiczne. Szkliwo to stanowi doskonałe zabezpieczenie przed przenikaniem wody, wpływa na łatwość mycia oraz trwałość powierzchni. Służy ono również jako dekoracja. Płytki szkliwione czyli inaczej glazurowane nie wymagają impregnacji.

Jest to parametr określający to, jak bardzo odporna na ścieranie jest podłogowa płytka pokryta glazurą. W tym celu przeprowadzane są badania polegające na umieszczeniu próbki w specjalnym urządzeniu wyposażonym w tarczę ścierną. Stopień odporności na ścieranie określa się na podstawie ilości obrotów tarczy ściernej potrzebnych do pozostawienia na płytce śladów tarcia.
Stopnie odporności na ścieranie:
Klasa I – do 150 obrotów
Klasa II – od 150 obrotów do 600 obrotów
Klasa III – od 600 obrotów do 1500 obrotów
Klasa IV – od 1500 obrotów do 12000 obrotów
Klasa V – powyżej 12000 obrotów

Jest to parametr określany na podstawie ilości materiału wytartego w czasie badania. Im produkt jest trwalszy tym mniejsza będzie objętość urobku. Ścieralność wgłębna dotyczy płytek nie pokrytych glazurą.